یادداشتی از بهروز بیات: شاید شگفت‌آور به‌نظر بیاید که من چهار سال پیش در چنین هنگامی از شرکت در انتخابات پشتیبانی کرده‌ام و امروز فراخوان به بایکوت فعال «انتخابات» می‌دهم. چرا؟
هدف جمهوری اسلامی از قرارداد ۲۵ ساله با چین چیست، بخت به واقعیت پیوستن آن چه میزان است و اشکالات وارد بر واکنش و رفتار اپوزیسیون در این باره چیست.
نظام‌های حکومتی چه از گونه دموکراتیک و چه از نوع دیکتاتوری نیاز به توجیه حاکمیت خود دارند که گوهرش مشروعیت بخشیدن به حکمرانی‌شان میباشد.
جای خرسندی است که گام نخستین برای دوری جستن ایران از پرتگاهی خود ساخته که برنامۀ هسته‌ای جمهوری اسلامی فراهم کرده، برداشته شده است. پرتگاهی که افراطیون دو سو از دلواپسان وطنی تا دولت نتانیاهو، همراه با جنگ‌طلبان آمریکایی و شیوخ مستبد عرب حاشیۀ خلیج فارس به ژرف کردنش همت گماشته‌اند.
مناقشۀ جمهوری اسلامی ایران با غرب به ویژه آمریکا و اسرائیل پیشینۀ تاریخی و سویه‌های گوناگون دارد. برنامۀ هسته‌ای یکی از آن‌ها و در عین حال حادترینشان است.
در سياست، واقعگرایی و زمينی کردن آرمان‌ها امری مطلوب است. اما اين واقعگرایی برای نزديک شدن، هر چند نسبی، به هدف‌های تعريف شدۀ کنشگران سياسی است و گرنه واقعگرایی بی‌کرانه به خودی خود تقوا نيست.
