رابرت ردفورد، بازیگر سرشناس هالیوود که بعدها کارگردان و فعال مدنی شد، در ۸۹ سالگی درگذشت.
سیندی برگر، مدیر اجرایی شرکت تبلیغاتی راجرز و کوان پی‌ام‌کی، در بیانیه‌ای خبر درگذشت رابرت ردفورد را اعلام کرد.
او گفت: «رابرت ردفورد در ۱۶ سپتامبر ۲۰۲۵ در خانه‌اش در ساندنس در کوه‌های یوتا، جایی که دوستش داشت، در حلقهٔ کسانی که دوستشان داشت، درگذشت».
برگر افزود که ردفورد در خواب درگذشت، اما دلیل خاصی برای مرگ او ارائه نکرد.
رابرت ردفورد با انزجار از رویکرد ساده‌لوحانهٔ هالیوود در فیلمسازی، معمولاً خواستار آن بود که فیلم‌هایش بار فرهنگی داشته باشند و در بسیاری از موارد، موضوعات جدی مانند غم و اندوه و فساد سیاسی را در فیلم‌های خود دنبال می‌کرد، که بخش بزرگی از آن به دلیل قدرت بالای شمایل سینمایی او بود.
او به عنوان بازیگر، در فیلم‌های «بوچ کسیدی و ساندنس کید» (۱۹۶۹) با نگاهی عاشقانه به یاغیان در غرب، و «همه مردان رئیس‌جمهور» (۱۹۷۶) دربارهٔ تعقیب روزنامه‌نگارانهٔ رئیس‌جمهور ریچارد ام. نیکسون در دوران واترگیت حضور داشت.
در «سه روز کندور» (۱۹۷۵)، او نقش یک رمزگشای درونگرای آژانس اطلاعاتی ایالات متحده، سی‌آی‌ای، را بازی کرد که در یک بازی موش و گربه مرگبار گرفتار شده بود.
فیلم «نیش» محصول سال ۱۹۷۳ دربارهٔ کلاهبرداران دوران رکود بزرگ، اولین و تنها نامزدی اسکار ردفورد را به عنوان بازیگر برای او به همراه آورد.
او برای دهه‌ها یکی از بازیگران اصلی مورد علاقه هالیوود بود، چه در کمدی، چه در درام یا تریلر؛ استودیوها اغلب او را به عنوان یک نماد جذابیت ارائه می‌کردند. مجموعه آثار او به عنوان نقش اول عاشق، تا حد زیادی مدیون بازیگران زن مسلطی بود که در کنارش بازی می‌کردند؛ جین فوندا در «پابرهنه در پارک» (۱۹۶۷)، باربارا استرایسند در «آن‌طور که بودیم» (۱۹۷۳)، مریل استریپ در «از دل آفریقا» (۱۹۸۵).
پوستر فیلم «بوچ کسیدی و ساندنس کید»
او میلیون‌ها دلاری که به دست آورد را در دههٔ ۱۹۷۰ برای راه‌اندازی موسسه و جشنوارهٔ «ساندنس» استفاده کرد و مدت‌ها قبل از این‌که فیلم‌های کوچک و عجیب و غریب مد شوند، فیلمسازی مستقل را ترویج داد.
رابرت ردفورد هرگز جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر مرد را نبرد، اما اولین تجربهٔ کارگردانی‌اش، درام خانوادگی «مردم عادی» محصول ۱۹۸۰، برندهٔ جایزهٔ اسکار بهترین فیلم و بهترین کارگردانی شد.
او که به شدت اهل خلوت و تنهایی بود، در اوایل دههٔ ۱۹۷۰ زمینی در منطقهٔ دورافتادهٔ ایالت یوتا برای استراحت خانوادگی خود خرید و از سطحی از حریم خصوصی برخوردار بود که برای اکثر سوپراستارها ناشناخته بود.
او بیش از ۲۵ سال با همسر اولش زندگی کرد و در سال ۱۹۸۵ از هم جدا شدند. در سال ۲۰۰۹، برای دومین بار با هنرمند آلمانی و شریک قدیمی‌اش، سیبیل زاگارس، ازدواج کرد.
ردفورد از جایگاه ستاره بودن خود برای جستجوی پروژه‌های سینمایی چالش‌برانگیز و حمایت بی‌سروصدا از اهداف زیست‌محیطی مانند «شورای دفاع از منابع طبیعی» و «فدراسیون ملی حیات وحش» استفاده کرد.
او یک بار اظهار داشت: «بعضی افراد تحلیل دارند. من یوتا را دارم».
ردفورد اگرچه هرگز علاقه‌ای به ورود به سیاست نشان نداد، اما اغلب دیدگاهی لیبرال داشت.
او در مصاحبه‌ای در سال ۲۰۱۷، در دوران ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ، به مجلهٔ «اسکوایر» گفت که «سیاست در حال حاضر در جایگاه بسیار تاریکی قرار دارد» و ترامپ باید «به نفع ما کنار برود».
رابرت ردفورد همراه با ملانی گریفیث (نفر سمت چپ) و سونیا براگا، بازیگر برزیلی، در چهل‌و یکمین دوره جشنوارهٔ کن
رویای نقاش شدن
ردفورد که ۱۸ اوت ۱۹۳۷ در شهر ساحلی سانتا مونیکا در لس‌آنجلس، در خانواده‌ای که خودش آن را «خانواده‌ای از طبقهٔ پایین کارگر» توصیف می‌کرد، متولد شد، بورسیهٔ تحصیلی بیسبال دانشگاه را دریافت کرد، اما پس از گذراندن زمان زیادی در مهمانی‌ها، آن را از دست داد.
تصمیم گرفت که هنرمند شود، به ایتالیا و بعداً به نیویورک نقل مکان کرد تا نقاشی را دنبال کند. او در مدرسه تئاتر ثبت‌نام کرد تا استعداد خود را در طراحی صحنهٔ تئاتر امتحان کند (به یاد می‌آورد: «بازیگری برای من مسخره به نظر می‌رسید») اما متقاعد شد که روی صحنه برود و تا سال ۱۹۵۹، یک بازیگر تمام وقت در برادوی بود و بعداً در تلویزیون کار پیدا کرد.
اولین حضور سینمایی‌اش در سال ۱۹۶۲ در یک فیلم کم‌بودجه به نام «شکار جنگ» بود، اما نخستین بار در فیلم «پابرهنه در پارک» (۱۹۶۷) در مقابل جین فوندا بود که توجه‌ها را به خود جلب کرد.
نقشی که داستین هافمن در فیلم «فارغ‌التحصیل» بازی کرد، را رد کرد. بعدها گفت: «من هیچ‌وقت شبیه یک دانشجوی ۲۱ ساله دانشگاه که هرگز رابطه جنسی نداشته، نبودم».
در سال ۲۰۰۱، جایزهٔ اسکار افتخاری یا یک عمر دستاورد هنری را از آن خود کرد.
ردفورد تا پایان عمرش به عنوان بازیگر و تهیه‌کننده در سینما فعال ماند. در سال ۲۰۱۷، دوباره با جین فوندا در درام «جان‌های ما در شب» محصول نتفلیکس همکاری کرد، فیلمی عاشقانه دربارهٔ رابطهٔ یک زن و مرد همسر ازدست‌داده.
ردفورد در آن زمان گفت که این یکی از آخرین فیلم‌های او به عنوان بازیگر خواهد بود و قصد دارد بیشتر روی کارگردانی و عشق اولش، هنر، تمرکز کند.
همراه با جین فوندا برای فیلم «جان‌های ما در شب» در هفتادوچهارمین دورهٔ جشنواره فیلم ونیز، اول سپتامبر ۲۰۱۷